Ritsel, de ritsel… wie komen daar aan. Vijf lieve koeien. Zie ze eens gaan.
Wat was Zorra blij. De dag dat de koeien er weer waren. Een ook Vos kon zijn geluk niet onder stoelen of banken schuiven.
Grappig, dat we in een jaar al zo gehecht zijn geraakt aan die lompe, vriendelijke terreingenoten.
Verdrietig, dat we dit jaar ongewild het noodlot veroorzaakten voor een van die vijf hobbelende schuiten.
Harde lessen
Koetje boe. Dat moeten Driekus en Google ook gedacht hebben. De dag nadat de koeien van boer Van Ast zich hadden geïnstalleerd op hun vertrouwde plekje – de inlaag rond ons huis – geschiedde een drama.
Met een kinderwagen en twee honden toog ik richting dijk, nog niet ingesteld op het feit dat de honden aan de lijn moeten, nu de koeien terug zijn.
De ene koe die we zagen staan, links naast het hek, na het tweede wildrooster, leek alleen, maar was dat niet. Toen Google en Driekus dichterbij kwamen ontwaarden ze ineens vijf koeien op een schuin stuk langs de weg. En dat was schrikken.
Door het felle geblaf van jut en jul, sloeg de hele kudde op hol. En dat bleek fataal voor het prachtige witte kalf, Art-Deco.
Hij moet zich hebben verstapt, want toen ik met de hele meute terug kwam zich ik Art-Deco op het pad staan. Zijn achterbeen zwiepte alle kanten op. Gebroken. Een en een is twee. Dit hadden wij op ons geweten.
Een onfortuinlijk ongeval, waar ik en de hondjes, zeer vermoedelijk ons aandeel in hadden. Dat valt niet te ontkennen. Ook al viel het niet zeker te weten.
Een knoop in mijn maag. Toch maar snel de buren contacten. ‘Heeft iemand het nummer van boer van Ast?’ Buurman Bram belt zelf.
Boer van Ast komt kijken en moet constateren dat Art Deco niet meer te redden is. Een breuk in het onderbeen had nog kunnen helen, maar in het bovenbeen blijkt voor koeien fataal. Weer wat geleerd. Bij paarden zou het ook einde oefening zijn.
Hem lokaal een spuitje geven blijkt zonde. Dan kan het vlees geen bestemming meer krijgen. En dus wordt Art Deco met een tractor uit de inlaag opgehaald en naar de slacht gebracht. Buurvrouw Audrey – die het hele jaar door koeien schildert en ‘verknocht is aan die beestjes’ – is er kapot van. En dat zonder verdoving? Ze kan het niet geloven.
Later begrijp ik van boer van Ast dat het vlees bij hen in de vriezer ligt. Voor vlees van een “onverwachte slachting” zijn nooit klanten, geeft van Ast aan. Dat wordt allemaal vooraf besteld en moet precies conform de bestelling worden geleverd.
Diepere verbinding
Door dit nare voorval voel ik een verbinding met een boer die ik daarvoor niet kende. En is een koe voor altijd in mijn hart gesloten. Ook weet ik iets meer over de economische en sociale realiteit van deze bijzondere vleeskoeien.
Wat fijn dat ze een deel van hun leven door ons natuurgebied mogen banjeren, om daarmee de grond te bewerken en vruchtbaar te houden. Dat vergroot ongetwijfeld hun kwaliteit van leven. Ze mogen gaan en staan waar ze willen op een groot gebied. Ze zijn altijd samen en steunen elkaar als er eentje pijn heeft.
Toch hebben ze geen autonomie over hun eigen leven. Ze worden geboren en sterven als wij dat willen.
Ik leer ook dat Van Ast een boer is die van zijn koeien houdt.
“Dat hebben we niet altijd, maar dit kalf was wel echt bijzonder, dat zei iedereen die hem zag en zo voelden wij het ook”.
En later nog, zegt de boer voor hij wegrijdt: “Jullie zullen wel even last krijgen”. Mama zal haar kalf wel gaan missen en dat duidelijk laten horen.
Koetje, boe. We zijn er allemaal verdrietig van en gaan om beurten even richting het pad, om mama koe een hart onder de riem te steken en zelf een traantje weg te pikken.
Enkele weken later breekt ook het andere kalf – Kobus – zijn achterbeen. Gelukkig overleeft hij het wel. We zouden hem niet willen missen.