Land van Odar
Zo af en toe word ik ergens stil van. Een leeg geroofd ganzennest is wel zo’n dingetje. In mijn noeste opruimacties struinde ik op de grenzen van ons terrein. En ineens lagen daar die eieren. Met een kleur geel waar je je vingers bij aflikt. Of Driekus zijn pootjes.
De mieren lustten er wel brood van.
De wrede kringloop van een ganzenei.
Waren het kauwen, kraaien of ratten? We zullen het wel nooit weten.
Het is gek, de combinaties die we in ons hoofd maken. De verhalen die ontstaan. Het een heeft ogenschijnlijk niks met het ander te maken. Edoch.
Vanaf het moment dat de margrieten er staan, zijn de kluutjes er ook. Het viel me ineens op.
Margrieten heten in het Engels trouwens ‘ox eye daisy’. Toepasselijk, want koeien (en net zo goed paarden) eten margrieten op voordat ze aan het gras beginnen (van de site ‘Wildpluk Woensdag’). Ook in het Nederlands heet de margriet soms koeienoog, ossenoog of paardenoog.
Een paard staat er al lang niet meer in de inlaag. En de koeien (van Vleesboerderij Boot?) zijn er weer, maar die staan vooralsnog aan de andere kant van ons huis. Nabij de viswinkel. Of ze de margrieten in de wei al opgesnoept hebben, dat durf ik niet te zeggen.
Langs het pad richting Oosterschelde staan ze in ieder geval nog. Bijna uitgebloeid. De kleine kluutjes ondertussen bijna groot.
Gelukkig maar dat het vandaag zo hard regende dat de inlaag net op tijd weer vol water stond.
De uil van Minerva woont hier niet (zie geboortekaart van Odar). Daar waren we heel stellig in. Gek hoe je je kunt vergissen.
En toch ook weer niet. Vandaag vonden we de uil die mij laatst met grote ogen aankeek toen ik het terrein op reed. Zijn pootjes nog geklemd om de tak waar hij op zat. De storm was hem fataal geworden. Een tak uit de boom waar hij zich in had verscholen, moet de tak waar hij op zat hebben vermorzeld. Een ‘sudden death’.
En het raakt me meer dan ik had verwacht.
Waar Vos nog denkt aan een poging om hem op te zetten – ‘kijk die spanwijdte!’ – besluit ik hem te eren met een gedenkplek langs de oprijlaan. Als ik de stenen op elkaar plaats en er wat kleine steentjes bovenop plaats merk ik ineens dat een versteende uil mij aankijkt.
Dat we hier maar veel wijze beslissingen mogen maken. En als je even niet weet hoe of wat, meldt je dan bij Meneer of Mevrouw de Uil. En vraag gerust om inzicht.