Stormpje

stormpje

Gek. Bij zo’n storm als Ciara verwacht je van alles. Maar deze storm had geen naam. En was er ook nauwelijks. De verrassing was dan ook groot toen ik vanochtend langs het Vredig Veldje liep.

Hè?

Ik kon het nauwelijks geloven. Een dikke vette tak van de populier eraf. Die populier waar eerst de trampoline onder stond. En nu nog een ladder omdat de kids het een fijne klimboom vinden.

Kijk lief, had jij dit al gezien?

‘Wat? Nee. Niet te geloven. Is dat vannacht gebeurd? Bizar.’

En dan wordt de Voswachter in hem wakker: ‘dat is dus waarom ze populieren waaibomen noemen’. ‘Het hout groeit heel snel, maar het waait ook snel kapot.’

Kijk. Weer wat geleerd.

Later op de dag, als ik me allang heb teruggetrokken in digitale werelden, hoor ik de kettingzaag. Bij het eten het verhaal: ‘vandaag al met al negen bomen onder handen genomen’.

En dan zegt ‘ie dat hij nergens aan toe komt! 🙂