Het temmen van de wilg

Is het een idee dat we deze week even langskomen voor de wilg? Willian Boot heeft er zin in. Zijn jonge mannen kunnen wel een klus gebruiken om hun krachten te meten. En nog voor we goed en wel wakker zijn horen we het gezaag.

Zagen, zagen, wiedewiedewagen, zingt Odar.

De jongens hangen al aan een tak, die hopelijk niet doorbreekt. Als we ’s middags uit een ‘call’ rollen, is de wilg een kopje kleiner. Ongeveer net zo kort gewiekt als mijn Corona-haar door een iets te enthousiaste kapper. Arme wilg. Dit is wel een identiteits-dingetje.

Maar we voelen ons er wel een stukje veiliger door.

Nu nog even opruimen: die knoestige stammetjes, die de narcissen pletten en bijna de stupa van Vos bedolven. Maar daar stak de God van de Stupas een stokje voor.

Benieuwd wanneer de wilg zijn wilde haren weer terug krijgt. Hopelijk is de groene specht niet al te verdrietig.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *