De uil van Minerva woont hier niet (zie geboortekaart van Odar). Daar waren we heel stellig in. Gek hoe je je kunt vergissen.
En toch ook weer niet. Vandaag vonden we de uil die mij laatst met grote ogen aankeek toen ik het terrein op reed. Zijn pootjes nog geklemd om de tak waar hij op zat. De storm was hem fataal geworden. Een tak uit de boom waar hij zich in had verscholen, moet de tak waar hij op zat hebben vermorzeld. Een ‘sudden death’.
En het raakt me meer dan ik had verwacht.
Waar Vos nog denkt aan een poging om hem op te zetten – ‘kijk die spanwijdte!’ – besluit ik hem te eren met een gedenkplek langs de oprijlaan. Als ik de stenen op elkaar plaats en er wat kleine steentjes bovenop plaats merk ik ineens dat een versteende uil mij aankijkt.
Dat we hier maar veel wijze beslissingen mogen maken. En als je even niet weet hoe of wat, meldt je dan bij Meneer of Mevrouw de Uil. En vraag gerust om inzicht.
